14

Już wszystko wiem. Jak zwykle, kiedy obudziłam się w środku nocy, ogarnęło mnie wielkie poczucie winy, więc wyślizgnęłam się z łóżka i weszłam do sypialni taty. Czekał na mnie.

- Już dobrze, Mała?

Uśmiechnęłam się. Na niego nie dało się długo gniewać.

- Przepraszam.

- Nic takiego się nie stało. Ale niezłe mu zgotowałaś powitanie, nie ma co!

Spojrzeliśmy na siebie i wybuchnęliśmy śmiechem.

- To powiedz w końcu – powiedziałam, kiedy się uspokoiliśmy – kim jest ten Wojtek?

- To mój syn z moją dawną miłością. To było jeszcze zanim spotkałem mamę. Rozstaliśmy się. Żadne z nas nie wiedziało, że Natalia jest w ciąży… Wiadomość o tym, że mam syna dotarła do mnie w dniu ślubu z twoją mamą. Nigdy jej tego nie powiedziałem. Natalia nie chciała pieniędzy, nie miała pretensji. Wszystko było w porządku, prawda? Nawet o niej zapomniałem po jakimś czasie. Lecz wszystko do czasu, kiedy niedawno Natalii odebrano prawa rodzicielskie. Nie wiem z jakiego powodu i nie chcę wiedzieć. A nie martw się. Wojtek ma 17 lat, więc już niedługo będzie dorosły i będzie mógł się już od nas wyprowadzić.

- Nie… Nie musi. Zasługuje na dom.

- A nie może spać pod mostem?

- Tato… Przepraszam.

- Nie mnie przepraszaj.

Westchnęłam.

- Wiem, wiem.

- To naprawdę miły chłopak.

- Tego jeszcze nie wiem – powiedziałam podchodząc do drzwi. – Ale się dowiem.

Wróciłam do pokoju z planem zadośćuczynienia nowemu lokatorowi. Jak tak pomyśleć… może być ciekawie. Zawsze chciałam mieć starszego brata. A i pomoc będzie przy sprzątaniu.

Eee, jednak dobrze, że się przypałętał.