15

Dzisiaj wstałam trochę wcześniej niż zwykle. Tata spał mocno w swojej sypialni – miał dzisiaj drugą zmianę w pracy. Ubrałam się szybko, przygotowałam się do szkoły i zeszłam do kuchni. Stanęłam przed prawie pustą lodówką. Wyszperałam z niej kilka jajek, trochę wędliny i żółtego sera. Co by tu z tym zrobić? W górnej szafce znalazłam jeszcze bochenek chleba tostowego. Pięć minut później po całej kuchni rozniósł się rozkoszny zapach tostów i smażonych jajek.

Tak jak podejrzewałam, wyciągnął on Wojtka z łóżka.

- Cześć – powiedział niepewnie, stojąc w drzwiach.

- Hej. Siadaj – odpowiedziałam, wskazując głową stół, który zastawiłam dla dwóch osób. – Zjemy sami, bo tata wstaje dziś później – oznajmiłam mu zsuwając na jego talerz dwa jajka sadzone. Usiadłam, stawiając talerz z tostami na środku stołu.

- Łał. Dzięki siostra! – powiedział i spojrzał na mnie szybko. – Mogę tak na ciebie mówić, co?

- Chyba nie masz wyboru.

Uśmiechnął się szeroko i zajął swoim śniadaniem.

- Tylko nie myśl, że ja tak codziennie będę się zrywać z samego rana, żeby ci śniadanka gotować – powiedziałam, biorąc tosta.

- Domyślam się. Nie ma sprawy. Z resztą masz prawo być wściekła.

- Może… Ale nie na ciebie.

- Chyba tak.

- No… to powiedz coś o sobie. W końcu mam mieszkać z tobą pod jednym dachem.

Wojtek uczył się w liceum na profilu matematyczno-fizycznym. Tak w ogóle ma 17 lat i chodzi do 2 liceum. To geniusz, jeśli chodzi o matematykę, fizykę i geografię. To dobrze. Będzie mi pomagał. Dowiedziałam się również, że ma duże powodzenie u dziewczyn. Szczerze musiałam przyznać, że zdziwiłabym się gdyby było inaczej… Wojtek teraz pójdzie do tego liceum, do którego w przyszłym roku pójdę ja. Tata już go zapisał i załatwił książki. Trenuje karate, ma już nawet zielony pas i z tego, co się orientuję, to całkiem dobrze. Obiecał, że mnie nauczy parę rzeczy, jeśli chodzi o samoobronę.

- Wiesz co? Jesteś całkiem fajny – oznajmiłam mu.

- Ty też Siostra, ale lepiej wychodź już, bo z tego, co wiem, za 10 minut masz autobus.

- O Boże!

- Mogę jechać z tobą?

- A ty nie idziesz do szkoły?

- Idę, tylko na dziewiątą.

- To chodź szybko!

Pobiegliśmy na przystanek i ledwo złapaliśmy mojego busa. Ale znaleźliśmy nawet miejsca siedzące.

- O której kończysz lekcje?

- O piętnastej, a co? – spytałam.

- Pójdziemy coś zjeść na miasto?

Nie lubiłam tego wyrażenia, jak nie wiem co.

- Jasne, tylko mam po szkole pracę.

- Pracujesz?

Oczywiście opowiedziałam mu wszystko o moich popołudniowych zajęciach o moich „pacjentach” i o Patrycji, Miśku, przy okazji o Danielu. Wojtkowi oczy zabłyszczały, gdy usłyszał o moim zajęciu.

- Mogę pójść z tobą?

- Do pracy?

- Proszę...

Zmierzyłam go spojrzeniem. Jeszcze czego, to moja praca i nie chcę, żeby ktoś mi się mieszał.

- Nie ma mowy.

- Ale dlaczego?

- Bo nie – ucięłam.

Westchnął tylko i nic nie powiedział. Ale kiedy wysiedliśmy pod moją szkoły i tak niósł mi plecak.

- I tak na ciebie tu zaczekam.

- Proszę bardzo. A co? Boisz się zgubić w wielkim mieście? – zaśmiałam się, zabrałam mu plecak i wbiegłam po schodkach.

- Cześć – zawołał jeszcze za mną. Pomachałam mu tylko od drzwi.

„Wiesz, fajny ten mój nowy brat”

Napisałam do Patrycji.